De vraag of SARS-CoV-2 voornamelijk wordt overgedragen door druppeltjes of aerosolen is zeer controversieel.We probeerden deze controverse te verklaren door middel van een historische analyse van transmissieonderzoek bij andere ziekten.Gedurende het grootste deel van de menselijke geschiedenis was het dominante paradigma dat veel ziekten door de lucht werden vervoerd, vaak over lange afstanden en op een fantasmagorische manier.Dit miasmatische paradigma werd halverwege tot eind 19e eeuw uitgedaagd met de opkomst van de kiemtheorie, en toen bleek dat ziekten zoals cholera, kraamvrouwenkoorts en malaria op andere manieren daadwerkelijk werden overgedragen.Gemotiveerd door zijn opvattingen over het belang van contact-/druppelinfectie en de weerstand die hij tegenkwam door de resterende invloed van de miasma-theorie, hielp de prominente volksgezondheidsfunctionaris Charles Chapin in 1910 een succesvolle paradigmaverschuiving op gang te brengen, waarbij hij overdracht via de lucht hoogst onwaarschijnlijk achtte.Dit nieuwe paradigma werd dominant.Het gebrek aan begrip van aerosolen leidde echter tot systematische fouten bij de interpretatie van onderzoeksgegevens over transmissieroutes.Gedurende de volgende vijf decennia werd overdracht via de lucht als van verwaarloosbaar of ondergeschikt belang beschouwd voor alle belangrijke aandoeningen van de luchtwegen, totdat in 1962 werd aangetoond dat tuberculose via de lucht werd overgedragen (waarvan ten onrechte werd aangenomen dat het door druppeltjes werd overgedragen). Het contact/druppelparadigma bleef bestaan dominant, en slechts een paar ziekten werden algemeen aanvaard als via de lucht verspreid vóór COVID-19: ziekten die duidelijk werden overgedragen op mensen die zich niet in dezelfde kamer bevonden.De versnelling van interdisciplinair onderzoek geïnspireerd door de COVID-19-pandemie heeft aangetoond dat overdracht via de lucht een belangrijke manier van overdracht van deze ziekte is, en waarschijnlijk significant zal zijn voor veel infectieziekten van de luchtwegen.
Praktische implicaties
Sinds het begin van de 20e eeuw bestaat er weerstand om te accepteren dat ziekten via de lucht worden overgedragen, wat vooral schadelijk was tijdens de COVID-19-pandemie.Een belangrijke reden voor deze weerstand ligt in de geschiedenis van het wetenschappelijke begrip van de overdracht van ziekten: overdracht door de lucht werd gedurende het grootste deel van de menselijke geschiedenis als dominant beschouwd, maar de slinger sloeg te ver door in het begin van de 20e eeuw.Decennia lang werd gedacht dat er geen belangrijke ziekte in de lucht was.Door deze geschiedenis en de daarin gewortelde fouten die nog steeds bestaan, op te helderen, hopen we in de toekomst vooruitgang op dit gebied te vergemakkelijken.
De COVID-19-pandemie leidde tot een intens debat over de wijze van overdracht van het SARS-CoV-2-virus, waarbij voornamelijk drie modi betrokken waren: Ten eerste, de impact van "sprayborne" druppeltjes op ogen, neusgaten of mond, die anders op de grond vallen dicht bij de besmette persoon.Ten tweede door aanraking, hetzij door direct contact met een geïnfecteerde persoon, hetzij indirect door contact met een besmet oppervlak ("fomite"), gevolgd door zelfinenting door de binnenkant van de ogen, neus of mond aan te raken.Ten derde, bij het inademen van aerosolen, waarvan sommige urenlang in de lucht kunnen blijven zweven ("luchtoverdracht").1,2
Volksgezondheidsorganisaties, waaronder de Wereldgezondheidsorganisatie (WHO), verklaarden aanvankelijk dat het virus werd overgedragen in grote druppels die dicht bij de besmette persoon op de grond vielen, en ook door besmette oppervlakken aan te raken.De WHO verklaarde op 28 maart 2020 nadrukkelijk dat SARS-CoV-2 niet in de lucht was (behalve in het geval van zeer specifieke "aerosolgenererende medische procedures") en dat het "verkeerde informatie" was om iets anders te zeggen.3Dit advies was in strijd met dat van veel wetenschappers die beweerden dat transmissie via de lucht waarschijnlijk een belangrijke bijdrage zou leveren.bijv. ref.4-9In de loop van de tijd verzachtte de WHO dit standpunt geleidelijk: ten eerste gaf ze toe dat overdracht via de lucht mogelijk maar onwaarschijnlijk was;10vervolgens, zonder uitleg, in november 2020 de rol van ventilatie promoten om de verspreiding van het virus onder controle te houden (wat alleen nuttig is voor het beheersen van ziekteverwekkers in de lucht);11vervolgens op 30 april 2021 verklaren dat overdracht van SARS-CoV-2 via aerosolen belangrijk is (zonder het woord "in de lucht" te gebruiken).12Hoewel een hooggeplaatste WHO-functionaris rond die tijd in een persinterview toegaf dat “de reden dat we ventilatie promoten, is dat dit virus zich in de lucht kan verspreiden”, verklaarden ze ook dat ze het woord “in de lucht” vermeden.13Ten slotte heeft de WHO in december 2021 één pagina op haar website bijgewerkt om duidelijk te vermelden dat overdracht via de lucht over korte en lange afstand belangrijk is, terwijl ook duidelijk wordt gemaakt dat "overdracht via aërosol" en "overdracht via de lucht" synoniemen zijn.14Afgezien van die webpagina blijft de beschrijving van het virus als "in de lucht" vanaf maart 2022 echter bijna volledig afwezig in openbare WHO-communicatie.
De Centers for Disease Control and Prevention (CDC) in de Verenigde Staten volgden een parallel pad: ten eerste, met vermelding van het belang van druppeltransmissie;vervolgens, in september 2020, kort op haar website een acceptatie van transmissie via de lucht plaatsen die drie dagen later werd verwijderd;15en tot slot, op 7 mei 2021, erkennend dat aerosol-inhalatie belangrijk is voor overdracht.16CDC gebruikte echter vaak de term "ademhalingsdruppel", meestal geassocieerd met grote druppels die snel op de grond vallen,17om te verwijzen naar aerosolen,18grote verwarring creëren.19Geen van beide organisaties belichtte de veranderingen in persconferenties of grote communicatiecampagnes.20Tegen de tijd dat deze beperkte bekentenissen door beide organisaties werden gedaan, had het bewijs voor overdracht via de lucht zich verzameld, en veel wetenschappers en artsen verklaarden dat overdracht via de lucht niet alleen een mogelijke wijze van overdracht was, maar waarschijnlijk deoverheersendmodus.21In augustus 2021 verklaarde de CDC dat de overdraagbaarheid van de delta SARS-CoV-2-variant die van waterpokken benaderde, een extreem overdraagbaar virus in de lucht.22De omicron-variant die eind 2021 opdook, bleek een opmerkelijk snel verspreidend virus te zijn, met een hoog voortplantingsgetal en een kort serieel interval.23
De zeer langzame en lukrake acceptatie van het bewijs van overdracht van SARS-CoV-2 via de lucht door grote volksgezondheidsorganisaties heeft bijgedragen aan een suboptimale beheersing van de pandemie, terwijl de voordelen van beschermingsmaatregelen tegen aërosoloverdracht goed ingeburgerd raken.24-26Snellere acceptatie van dit bewijs zou richtlijnen hebben aangemoedigd die onderscheid maakten tussen regels voor binnen en buiten, meer aandacht voor buitenactiviteiten, eerdere aanbevelingen voor maskers, meer en eerdere nadruk op een betere pasvorm en filter van het masker, evenals regels voor het dragen van maskers binnenshuis, zelfs wanneer sociale afstand kan worden gehandhaafd, ventilatie en filtratie.Eerdere acceptatie zou meer nadruk hebben gelegd op deze maatregelen en zou de buitensporige tijd en geld hebben bespaard die zijn besteed aan maatregelen zoals oppervlaktedesinfectie en laterale plexiglas barrières, die nogal ondoeltreffend zijn voor overdracht via de lucht en, in het laatste geval, zelfs contraproductief kunnen zijn.29,30
Waarom waren deze organisaties zo traag en waarom was er zoveel weerstand tegen verandering?In een eerder artikel werd de kwestie van wetenschappelijk kapitaal (gevestigde belangen) vanuit een sociologisch perspectief behandeld.31Kosten vermijden die gepaard gaan met maatregelen die nodig zijn om overdracht via de lucht te beheersen, zoals betere persoonlijke beschermingsmiddelen (PBM) voor gezondheidswerkers32en verbeterde ventilatie33kan een rol hebben gespeeld.Anderen hebben de vertraging verklaard in termen van perceptie van gevaren die verband houden met N95-ademhalingstoestellen32die echter zijn betwist34of vanwege slecht beheer van noodvoorraden die vroeg in de pandemie tot tekorten hebben geleid.bijv. ref.35
Een aanvullende verklaring die niet door die publicaties wordt geboden, maar die volledig in overeenstemming is met hun bevindingen, is dat de aarzeling om het idee van overdracht van ziekteverwekkers via de lucht te overwegen of over te nemen, gedeeltelijk te wijten was aan een conceptuele fout die meer dan een eeuw geleden werd geïntroduceerd. en raakte ingeburgerd op het gebied van volksgezondheid en infectiepreventie: een dogma dat de overdracht van luchtwegaandoeningen wordt veroorzaakt door grote druppels, en dus zouden inspanningen om druppeltjes te verminderen goed genoeg zijn.Deze instellingen toonden ook een onwil om zich aan te passen, zelfs ondanks bewijs, in overeenstemming met sociologische en epistemologische theorieën over hoe mensen die instellingen controleren, verandering kunnen weerstaan, vooral als het een bedreiging lijkt voor hun eigen positie;hoe groepsdenken kan werken, vooral wanneer mensen defensief zijn tegenover uitdagingen van buitenaf;en hoe wetenschappelijke evolutie kan plaatsvinden door paradigmaverschuivingen, zelfs als de verdedigers van het oude paradigma zich verzetten tegen de acceptatie dat een alternatieve theorie beter wordt ondersteund door het beschikbare bewijsmateriaal.36-38Om de persistentie van deze fout te begrijpen, probeerden we de geschiedenis ervan en de overdracht van ziekten via de lucht in het algemeen te onderzoeken en de belangrijkste trends te benadrukken die ertoe leidden dat de druppeltheorie de overhand kreeg.
Kom van https://www.safetyandquality.gov.au/sub-brand/covid-19-icon
Posttijd: 27 september 2022